Dagbog om coronadage
af Julie Dam Jensen, 9. klasse, Trunderup Friskole
Det første lange stykke tid tænkte jeg, YES, vi skal ikke i skole i 14 dage, fri fra skole.
Mere tid til at være mig selv til at koncentrere mig om alt andet fedt end lige skolen. Måske nogle venner. Men en ting var sikkert: Jeg skulle træne frem mod mine landsstævner – DM og Nordiske Mesterskaber i dressurridning.
Men efter noget tid var det pludselig ikke så sjovt mere, efter mere og mere fjernundervisning og efter ikke at have det samme “sammenhold” i klassen, begyndte det at blive enormt trist at sidde og lave alle opgaverne selv, jeg begyndte at tvivle mere og mere på mig selv, og hvad og hvordan jeg skulle gøre, når jeg ikke forstod opgaven? Når ens venner eller lærer ikke var der til at hjælpe.
Alt blev lukket ned, og jeg havde ikke nogen stævner at træne til, ingen motivation og noget at træne frem til, heller ingen vidste, om jeg skulle til eksamen, der var ikke nogen der vidste noget som helst! Total frustrerende når man ikke ved eller vidste noget om noget som helst
Jeg skulle ha været til landsstævne her 15/4 til 19/4 – det landsstævne man havde gået og set frem til, det man havde trænet hårdt til, og nu ved man ikke engang om store forsamlinger må samles før august, det vil sige for mit vedkommende at DM måske nok også er aflyst, nok også de Nordiske Mesterskaber.
Og ja, der er ingen motivation i nogen ting overhovedet! Man sidder herhjemme og triller tommelfingre og keder sig ihjel.
Altså, ja, jeg nyder da helt vildt, at jeg ikke er i skole til 14.30 hver dag men det her, puha det kedeligt!
Fjernundervisningen bliver mere og mere anderledes. Fra at man fik nogle opgaver engang imellem, til nu at skulle mødes næsten hver dag med sine lærere og snakke om ting som fx. “Hvordan går det?” Og snakke om de opgaver man får for, og tja jeg synes ærligt talt det hele er totalt forvirrende, opgaverne bliver hverken sværere eller lettere. Min hverdag er en dag uden ende føler jeg, dagene går som en dvd på genafspilning 24/7. Lektier og lektier og atter lektier engang imellem kun en lille smule, hvor andre gange har man nærmest ikke tid til andet en lektier. Corona er virkelig op ad bakke, og man er begyndt at opgive håbet lidt om sidste skoledag, dimission og fester, ja, de sidste gode stunder med ens klassekammerater.
Jeg savner hele fællesskabet med klassen, se hinanden både på de gode og dårlige dage, jeg savner man lige kan prikke sin makker på skulderen og sige: “Hey forstår du det her?”
Og nu sidder man herhjemme og planlægger sin egen dag, hvornår man gider det ene, og hvornår gider man det andet.
Hvornår og hvordan kan jeg gøre det her hurtigst og nemmest, så jeg kan komme videre, får jeg tid og lov og kan jeg komme til at se mine venner?
Hvordan kan jeg få det hele til at hænge sammen?
Ja selvfølgelig er der da både gode og dårlige ting ved alt det her Corona.
Men for det meste er jeg faktisk enormt usikker på hvornår og hvordan alt kommer til at skulle åbne sig. Og om det får en ordentlig ende?
Mine stævner er aflyst, der har ikke været nogen påskefrokost, og, tja, jeg får nok heller ikke min sidste skoledag og min dimission, som jeg har glædet mig til. Det er enormt nederen når det næsten er det eneste, man går og ser frem til. Til gengæld har jeg kunnet sove længe, og gøre det hele som jeg har villet, jeg er pludselig færdig omkring kl 21 om aftenen i stedet for kl 23. Så det vil jo sige, jeg har masser af tid til at snakke med en masse mennesker og bare have en smule socialt, selvom det nu aldrig bliver det samme.
Dog er jeg enormt glad for at den rideklub, jeg træner i, er åben, og der kommer stadig nogle piger og nogen ned engang imellem, man kan snakke og have det sjovt med og, ja, glemme alle de ting som ikke er megafedt i det her Corona.